نقد و بررسی فیلم “The Brutalist” – شاهکاری جاه‌طلبانه و تفکری بر سرمایه‌داری و هنر
دانلود فیلم The Brutalist 2024 دوبله فارسی
فیلم The Brutalist ساخته‌ی بردی کوربت یکی از آثار سینمایی برجسته‌ای است که مرزهای دسته‌بندی ژانری را در هم می‌شکند. این فیلم نه‌تنها روایتی تأثیرگذار از مهاجرت، اعتیاد، صهیونیسم، معماری و نابرابری طبقاتی را ارائه می‌دهد، بلکه نقدی صریح بر سرمایه‌داری و تأثیر آن بر هنر نیز محسوب می‌شود. با فیلم‌برداری شگفت‌انگیز بر روی دوربین‌های VistaVision، اکران در فرمت 70 میلی‌متری و بهره‌گیری از اورتور و اینترمیشن، “The Brutalist” اثری سینمایی است که هم به لحاظ فنی و هم از نظر مفهومی، یک معجزه محسوب می‌شود.
روایتی از رویا و واقعیت – مقدمه‌ای درخشان
فیلم با صحنه‌ای به‌یادماندنی از لازلو توث (با بازی خیره‌کننده‌ی آدرین برودی) آغاز می‌شود. او در میان ازدحام جمعیت، با هیجان خود را به بیرون می‌رساند تا به مجسمه‌ی آزادی بنگرد، اما این مجسمه وارونه و خارج از تعادل در قاب تصویر قرار گرفته است. این نما نه‌تنها نوعی پیش‌درآمد بصری بر پیام فیلم محسوب می‌شود، بلکه به‌عنوان یک نقد تلخ بر رویای آمریکایی عمل می‌کند. جمله‌ای از گوته که در آغاز فیلم نقل می‌شود، نیز درک عمیق‌تری از مضمون فیلم به ما می‌دهد: “هیچ‌کس بیش از کسانی که به‌اشتباه خود را آزاد می‌پندارند، برده نیست.”
معماری و سرمایه‌داری – ساختن یا فروختن؟
لازلو که یک معمار بااستعداد است، در مغازه‌ی عمویش آتیلا (با بازی الساندرو نیوولا) کار پیدا می‌کند. این فروشگاه با نام “Miller & Sons” شناخته می‌شود، درحالی‌که نه کسی به نام میلر وجود دارد و نه پسری. این نام‌گذاری نمادی از تجاری‌سازی و ساختگی بودن هویت سرمایه‌داری است، جایی که برندها و عناوین مهم‌تر از خلاقیت و استعداد واقعی هستند.
وقتی لازلو یک صندلی طراحی می‌کند تا در ویترین مغازه قرار گیرد، همسر آتیلا آن را به یک سه‌چرخه تشبیه می‌کند، که نشان‌دهنده‌ی عدم درک عمومی از هنر و اولویت‌بندی کاربردی‌گرایی بر خلاقیت است. فیلم با این استعاره‌ها نشان می‌دهد که چگونه سرمایه‌داری ارزش واقعی هنر را کم‌رنگ کرده و آن را صرفاً به‌عنوان کالایی برای فروش در نظر می‌گیرد.
ورود به دنیای اشراف – جایی که هنر تحت تملک ثروتمندان قرار می‌گیرد
زندگی لازلو زمانی دگرگون می‌شود که با هری لی ون بورن (جو آلوین) آشنا می‌شود. او پیشنهاد بازسازی کتابخانه‌ی پدرش را می‌دهد، اما پس از بازگشت پدر (با بازی گای پیرس) این پروژه با شکست مواجه می‌شود. این اتفاق باعث می‌شود که آتیلا، لازلو را از خانه بیرون کند و او را در مسیری تاریک از اعتیاد و ناامیدی قرار دهد. اما هریسون، پدر ون بورن، بازمی‌گردد و با پیشنهاد کمک، لازلو را به دنیای نخبگان ثروتمند وارد می‌کند؛ دنیایی که در آن ثروت به‌عنوان معیار اصلی ارزش‌گذاری افراد شناخته می‌شود.
هریسون در ادامه از لازلو می‌خواهد تا یک مرکز اجتماعی را به یاد مادرش طراحی کند. اما این ساختمان که ادعا می‌شود محلی برای اجتماع مردم خواهد بود، در واقع نمادی از قدرت و کنترل سرمایه‌دارانه‌ی او است. لازلو که معماری را به‌عنوان ابزاری برای جاودانگی می‌بیند، درگیر پروژه‌ای می‌شود که هدفی جز تقدیس ثروت و تسلط طبقاتی ندارد. این لحظات از فیلم به‌طرز هوشمندانه‌ای نشان می‌دهند که چگونه هنر و معماری، که ذاتاً برای ماندگاری و ارتباط انسانی خلق می‌شوند، در چنگال سرمایه‌داری تبدیل به ابزار سلطه و قدرت می‌شوند.
سرمایه‌داری و نابودی خلاقیت – رابطه‌ی سمی هریسون و لازلو
رابطه‌ی هریسون و لازلو در طول فیلم پیچیده‌تر می‌شود و به نوعی بردگی مدرن تبدیل می‌گردد. در سکانسی تأثیرگذار، هریسون پولی را به سمت لازلو پرتاب می‌کند و سپس از او می‌خواهد که آن را پس بدهد. این رفتارها نشان‌دهنده‌ی نقش مخرب سرمایه‌داری در از بین بردن شأن و استقلال هنرمندان است. بسیاری ممکن است چرخش داستانی فیلم در نیمه‌ی دوم را غافلگیرکننده بدانند، اما با نگاهی عمیق‌تر مشخص می‌شود که از همان ابتدا تملک سرمایه‌دار بر هنر و هنرمند به‌وضوح در داستان تنیده شده است.
هنرنمایی بی‌نقص بازیگران – تقابل برودی و پیرس
موفقیت این فیلم تا حد زیادی مدیون اجرای بی‌نظیر بازیگرانش است. آدرین برودی بهترین بازی دوران حرفه‌ای خود را ارائه می‌دهد؛ از لحظه‌ی شادی بی‌حدوحصر هنگام دیدن مجسمه‌ی آزادی گرفته تا زمانی که این خوش‌بینی توسط واقعیت‌های تلخ جامعه از بین می‌رود. گای پیرس در نقش هریسون، تصویری جذاب و ترسناک از یک سرمایه‌دار بی‌رحم و کنترل‌گر ارائه می‌دهد که حضورش از همان ابتدا نیروی محرکه‌ی درگیری‌های فیلم است. بااین‌حال، فلیسیتی جونز در برخی صحنه‌های احساسی عملکردی ضعیف دارد و حضورش در کنار دو بازیگر اصلی چندان برجسته نیست.
معجزه‌ای سینمایی – جنبه‌های فنی شاهکار کوربت
“The Brutalist” از نظر فنی نیز اثری تحسین‌برانگیز است. فیلم‌برداری لول کراولی با استفاده از فرمت 70 میلی‌متری، تصاویری فوق‌العاده خلق می‌کند که هم طبیعی به نظر می‌رسند و هم از زیبایی بصری شگفت‌انگیزی برخوردارند. تدوین دقیق دیوید یانچو و موسیقی تأثیرگذار دنیل بلومبرگ به همراه طراحی صدای بی‌نقص، تجربه‌ای کم‌نظیر را برای مخاطب رقم می‌زنند.
نتیجه‌گیری – آیا “The Brutalist” یک شاهکار است؟
با مدت‌زمان 215 دقیقه، برخی ممکن است این فیلم را “متظاهرانه” بدانند، اما واقعیت این است که بدون این جاه‌طلبی و وسواس هنری، چنین اثری نمی‌توانست شکل بگیرد. فیلم کوربت به‌گونه‌ای سینما را با معماری درهم می‌آمیزد که هم نقدی بر سرمایه‌داری است و هم ستایشی بر هنر و ماندگاری آن. “The Brutalist” نه‌تنها یکی از برجسته‌ترین فیلم‌های سال است، بلکه می‌تواند به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نقدهای سینمایی بر تسلط سرمایه‌داری بر هنر در دهه‌ی اخیر شناخته شود.
تریلر فیلم The Brutalist 2024
شاید دوست داشته باشید در ویپو فیلم ببینید:
فیلم های سینمایی خارجی
